کندی حرکت یا برادیکینزی به معنای ناتوانی در حرکت سریع بدن است. آسیب به نظام عصبی مرکزی می تواند بی حسی، ضعف عضلات یا اشکال در هماهنگی عضلات و عصب ها و کندی حرکت را به همراه داشته باشد.
.2 چرا برادیکینزی رخ می دهد؟
عوامل مختلفی می توانند منجر به برادیکینزی شوند، از جمله:
.1 بیماری پارکینسون
.2 آسیب به مغز و نخاع
.3 عوارض دارویی
.4 پیری و ضعف عضلات به دلیل سن بالا
.3 آیا برادیکینزی قابل درمان است؟
بله، در بسیاری از موارد برادیکینزی قابل درمان است. اما درمان بستگی به علت برادیکینزی و شدت آن دارد. در بعضی موارد، درمان ممکن است رویکردهای چندگانه و ترکیبی از داروها، فیزیوتراپی و درمان های دیگر را شامل شود.
.4 روش های درمان
.1 مصرف داروها: برخی داروها سبب بهبودی علائم برادیکینزی میشوند مثل کاربیدوپا، لوودوپا وروپینیرول.
2. فیزیوتراپی: در برادیکینزی می توان با کمک فیزیوتراپی روند درمان را تسریع کرد. تقویت عضلات، سبب افزایش تعادل و هماهنگی حرکات می شود و درنتیجه در کاهش علائم برادیکینزی موثر است.
3. روشهای شناختی رفتاری: انجام روش های مدیریت استرس و تغییر رفتار می تواند به بهبود برادیکینزی کمک کند.
4. درمانهای اپتیکال: درمان های اپتیکال و موسیقی تراپی می تواند به تنظیم حرکت و کاهش برادیکینزی کمک کنند.
.5 علائم و نشانههای کندی حرکت
.1 علائم حرکتی
.1 تغییر در حرکت و کنترل عضلانی به عنوان مثال پاها ناگهانی سست میشود و حرکت برای بیمار سخت میشود.
.2 تکانههای تک، تکانههای عمودی بدن و تکانههای بینابینی که به طور مداوم بدون کنترل اتفاق میافتند.
.3 افت کیفیت حرکتی، تغییر در روند رفتار و کاهش در انعطافپذیری حرکتی.
4.لرزیدن دست هنگام گرفتن اشیا و کاهش توانایی در حرکت دست
5. کاهش توانایی حرکتی، شلی پاها و سستی
.2 علائم غیر حرکتی
.1 مشکلات روانشناختی مثل افسردگی، اضطراب، کاهش تحلیل و خلاقیت
.2 مشکلات خواب، خواب نامنظم و ناپیوسته
3. کاهش حافظه و مشکلات در تمرکز و توجه
4. مشکلات غذایی، به طور مثال کاهش اشتها یا افزایش بیرویه آن.
5. مشکلات گوارشی، از جمله مشکلات معده
6. عوامل موثر در برادیکینزی
1. از دست رفتن نورونهای دوپامینرژیک
یکی از علل اصلی برادیکینزی کاهش تولید دوپامین است. دوپامین یک نوترونسمیتر است که نقش مهمی در کنترل حرکت و عملکرد حرکتی به عنوان یک عامل تحریککننده عصبی دارد. از دست رفتن نورونهای دوپامینرژیک در مغز باعث کاهش سیگنالهای عصبی و کاهش قدرت حرکتی میشود.
2. تغییرات در مغز
در بیماران پارکینسون، مغز تحت تغییرات شیمیایی و ساختاری قرار میگیرد. این تغییرات باعث ایجاد اختلالات در سیستمهای عصبی و کاهش کارایی حرکتی میشوند. محل اصلی تغییرات در بیماران پارکینسون در سیستم بزانسکی است. این سیستم مسئول کنترل حرکات آغازشونده است و همچنین در حرکتهای خودکار نیز نقش دارد. تغییراتی در سیستم بزانسکی میتواند منجر به برادیکینزی شود.
3. عوامل خارجی
1. استفاده از داروهای خاص: برخی از داروها میتوانند علائم برادیکینزی ایجاد یا تشدید کنند به عنوان مثال، برخی داروها بر روی سیستمهای عصبی مؤثر هستند و میتوانند باعث کاهش حرکت و آهستگی در بیماران پارکینسون شوند.
2. استرس: استرس نیز میتواند تأثیر مستقیمی بر حرکت و عملکرد حرکتی داشته باشد. استرس نه تنها میتواند علائم برادیکینزی را تشدید کند، بلکه میتواند نیز به تشدید علایم دیگر بیماری پارکینسون منتهی شود.
3.نقص در گیرندههای دوپامینرژیک: در بیماران پارکینسون، تعداد گیرندههای دوپامینی در مغز کاهش مییابد. این نقص باعث میشود که برادیکینزی در بیماران پارکینسون به وجود آید یا تشدید شود.
7. راههای تشخیص کندی حرکت
تشخیص کندی حرکت ممکن است چالش برانگیز باشد، زیرا علائم آن معمولا در طول زمان تغییر میکند و ممکن است با علائم بیماریهای دیگر نورولوژیک ارتباط داشته باشد. اما با استفاده از روشهای تشخیصی زیر، میتوان کندی حرکت را شناسایی کرد:
.1 تاریخچه بالینی: ارزیابی دقیق تاریخچه بالینی بیمار از اهمیت بالایی برخوردار است. پرسشهایی در مورد شروع و پیشروی علائم، عوامل تغییرات علائم، علائم همراه وتأثیر آن مطرح میشود. همچنین، سابقه خانوادگی بیمار نیز بررسی میشود.
2. آزمایشهای روانشناختی: انجام آزمونهای مختلف روانشناختی میتواند به تشخیص کندی حرکت کمک کند. آزمونهایی مثل آزمونهای ذهنی، آزمونهای حافظه و آزمونهای اجرایی
3. تصویربرداری از مغز: استفاده از تصویربرداری از مغز میتواند باعث شناسایی تغییرات در ساختار مغزی شود. ترکیب امآرای مغناطیسی و پزشکی هستهای به عنوان روشهای تصویربرداری مورد استفاده قرار میگیرند.
4. آزمایشهای فیزیکی: ارزیابی جسمانی و آزمونهای فیزیکی میتوانند در تشخیص کندی حرکت مفید باشند. برخی از آزمونهای معروف شامل تعیین سرعت حرکت، اندازهگیری حرکتهای بازو و پا، تعیین میزان لرزش و انجام آزمون هاپکینز برای بررسی کندی حرکتی است.
انجام آزمونهای تکمیلی مانند اندازهگیری میزان دوپامین در مغز و آزمایشهای ژنتیکی نیز میتواند به تشخیص دقیقتر کندی حرکت کمک کند.
8. راههای مدیریت و درمان
1. تغییر رژیم غذایی
داشتن یک رژیم غذایی سالم و منظم میتواند به بهبود کندی حرکت کمک میکند. این رژیم غذایی باید غنی از پروتئین، میان وعدههای بیشتر، محصولات و میوههای تازه باشد. همچنین، از مصرف قند، نمک وچربی بیش از اندازه باید پرهیز شود.
2.ورزش و تمرینات فیزیکی
ورزش و تمرینات فیزیکی، یکی از روشهای موثر در مدیریت کندی حرکت است. تمرینات مقاومتی وتمرینات تعادلی میتواند به تقویت عضلات و بهبود کندی حرکت کمک کند. در ضمن، فعالیتهایی مثل پیادهروی یا دوچرخهسواری نیز برای بهبود وضعیت فیزیکی مفید است.
3. درمان دارویی
در صورت نیاز، ممکن است پزشک داروهای خاصی را برای کنترل کندی حرکت تجویز کند. این داروها میتوانند علائم ناشی از کندی حرکت را کاهش دهند. هرچند که درمان دارویی ممکن است باعث عوارض جانبی شود، بنابراین مهم است که با پزشک خود درباره مزایا و معایب استفاده از داروها صحبت کنید.
4. فیزیوتراپی
فیزیوتراپی میتواند به بهبود حرکت و تسهیل انجام فعالیتهای روزمره کمک کند. در فیزیوتراپی تمریناتیمثل تمرینات در استخر، تمرینات تعادلی و تقویتی و تمرینات تنفسی انجام میشود.
5. روشهای جدید درمانی
در سالهای اخیر، روشهای جدید درمانی برای کندی حرکت مورد بررسی قرار گرفتهاند که شامل روشهایی مانندعمل جراحی عمقی مغز، استفاده از الکترودهای عمیق در موارد مخصوصی و استفاده از روشهای روانشناختی میباشد.
